برگ های مرده ای کاش یادت می آمد روزهای خوشی که با هم دوست بودیم برگ های مرده Jacques Prévert (1900 - 1977) Paroles Les Feuille

برگ های مرده

ای کاش یادت می آمد

روزهای خوشی که با هم دوست بودیم

در آن زمان زندگی زیباتر بود

و خورشید داغتر از امروز است.

برگ های مرده را با بیل جمع می کنند،

میبینی فراموش نکردم

برگ های مرده را با بیل جمع می کنند،

خاطرات و حسرت ها هم

و باد شمال آنها را می برد،

در شب سرد فراموشی.

میبینی فراموش نکردم

آهنگی که برام خوندی...

این آهنگ منو یاد ما میندازه

تو که مرا دوست داشتی، من که تو را دوست داشتم.

هر دو با هم زندگی می کردیم

تو که مرا دوست داشتی، من که تو را دوست داشتم.

و زندگی کسانی را که همدیگر را دوست دارند از هم جدا می کند

خیلی آهسته، بدون ایجاد سر و صدا.

و دریا روی شن ها پاک می شود

رد پای عاشقان از هم گسیخته.

هر دو با هم زندگی می کردیم

تو که مرا دوست داشتی، من که تو را دوست داشتم.

و زندگی کسانی را که همدیگر را دوست دارند از هم جدا می کند

خیلی آهسته، بدون ایجاد سر و صدا.

و دریا روی شن ها پاک می شود

رد پای عاشقان از هم گسیخته...

Jacques Prévert (1900 - 1977) - Paroles

Les Feuilles mortes

Oh, je voudrais tant que tu te souviennes,

Des jours heureux quand nous étions amis,

Dans ce temps là, la vie était plus belle,

Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui.

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,

Tu vois je n'ai pas oublié.

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,

Les souvenirs et les regrets aussi,

Et le vent du nord les emporte,

Dans la nuit froide de l'oubli.

Tu vois, je n'ai pas oublié,

La chanson que tu me chantais ...

C'est une chanson, qui nous ressemble,

Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.

Nous vivions, tous les deux ensemble,

Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.

Et la vie sépare ceux qui s'aiment,

Tout doucement, sans faire de bruit.

Et la mer efface sur le sable,

Les pas des amants désunis.

Nous vivions, tous les deux ensemble,

Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.

Et la vie sépare ceux qui s'aiment,

Tout doucement, sans faire de bruit.

Et la mer efface sur le sable

Les pas des amants désunis ...