دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم از دل تنگ گنهکار برآرم آهی آتش اندر گنه آدم و حوا فکنم مایه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست می کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه تا چو زلفت سر سودازده در...

نفس محرک جسم به غم فسرده ماست غبار خاک نشین را، ر م نسیم عصاست مرا معاینه شد از خط شکستهٔ موج که نقش پا ی هوا سرنوشت این دریاست به کنه مطلب عجزم کسی چه پردازد لب خموش طلسم هزار رنگ صداست چو سرو بی طمع از دهر باش و سر بفراز که نخل بارور از منت زمانه دوتاست...

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن منم که دیده نیالودم به بد دیدن وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم که در طریقت ما کافریست رنجیدن به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست به دست مردم چشم از رخ تو گل...