صاحب دل را نزیبد گفت وگو با هیچکس محرم آیینه چون تمثال باید بی نفس جز ندامت پرتوی از شمع هستی گل نکرد نخل ماتم راست اشک از میوه های پیشرس در بیابانی که مابار خموشی بسته ایم با نگاه چشم حیران می دمد شور جرس الفت اسباب دل را جوهرآیینه شد آب می گردد نهان...

ز ره هوس به توکی رسم نفسی ز خود نرمیده من همه حیرتم به کجا روم به رهت سری نکشیده من به چه برگ ساز طرب کنم زچه جام نشئه طلب کنم گل باغ شعله نچیده من ، می داغ دل نچشیده من چوگل آنکه نسخهٔ صد چمن ز نقاب جلوه گشوده تو چو می آنکه عشرت عالمی ز گداز خود طلبیده...

چه بیهوده چه ساده من عاشق خسته یک عمری به هوای تو و عشق تو دویدم ولی از تو جوابی نشنیدم نشنیدم بجز عشق پاکم تو از این دل چه میخواستی چرا راست نگفتی تو اگر مرا نمی خواستی دیگر دوستت ندارم برو زود از کنارم برو زود از کنارم تو بودی سرابی که فریب تو را خوردم...